Onzeker!
Ondanks alles wat ik heb geleerd over mijzelf tijdens mijn opleidingen en eigen coachtrajecten, vliegt die onzekerheid mij nog wel eens om de oren. Zo had ik vandaag een online trainingsdag en dan merk ik toch aan het begin van de dag een soort spanning. Dat is een onprettig gevoel en zit in mijn buik. Het zorgt ervoor dat mijn ademhaling omhoog schiet en dat ik met klotsende oksels achter mijn scherm zit.
Perfectionisme
Waar zit ‘m dat dan in? Waarom vind ik dat spannend? Dat is denk ik toch mijn perfectionisme dat omhoog komt drijven. Het zo graag goed willen doen. Voor de ander dan, want daar ben ik op gefocust. Mijn lat ligt altijd lekker hoog, maar in plaats van dat ik er vrolijk fluitend onderdoor wandel probeer ik er overheen te springen.
Ik ben niet goed genoeg
Onbewust probeer ik te voldoen aan verwachtingen waarvan ik denk dat anderen die van mij hebben. Dit is puur iets dat zich afspeelt in mijn eigen hoofd, maar daardoor juist heel groot kan worden. Ik heb niet gevraagd of die verwachtingen er zijn, dus het is alleen gebaseerd op mijn eigen onzekerheid. En op het niet willen dat iemand een negatief oordeel over mij heeft en mij vertelt dat ik het niet goed heb gedaan. Dat wordt in mijn hoofd automatisch vertaalt naar, ik ben niet goed genoeg.
Nu heb ik hier zeker al stappen in gemaakt en zit het mij niet meer zo in de weg. Vroeger zou ik het gevoel van spanning niet eens hebben opgemerkt, maar zat ik altijd in de modus van meer en beter. Nu merk ik het wel op, dat is een kadootje!
Toen ik geleerd had om dit op te merken was er eerst weerstand. Ik probeerde dat gevoel weer weg te stoppen, mij er tegen te verzetten. Ik mocht dat niet zo voelen, ik moest mij niet zo aanstellen! Gewoon schouders eronder, doorgaan en vooral niet toegeven of laten merken dat het lastig is.
Het mag spannend zijn!
Nu mag dat gevoel er wel zijn. Ik mag iets spannend vinden! Dat wil niet zeggen dat ik het uit de weg ga of dat het gevoel dan verdwijnt. Ik mag dingen van mijzelf spannend vinden en ze alsnog doen. Ik mag zelfs om hulp vragen als ik dat nodig heb. En ik mag aan andere mensen vertellen dat ik het spannend vind. Dat laatste zorgt er trouwens wel voor dat die spanning minder wordt. Het blijkt namelijk dat veel iedereen deze momenten heeft.
Daarom is voor mij het delen van wat je bezig houdt ook zó belangrijk. Je staat er niet alleen voor, je hoeft niet alles zelf te doen. Je mag leren van een ander, je mag een compliment accepteren en tegelijk mag je het spannend blijven vinden! Het is leerzaam om van anderen te horen hoe zij er mee om gaan en het helpt bij het accepteren om te weten dat meer mensen hier last van hebben!
En nu dan?
Het is niet zo dat ik nu geen last meer heb van die spanning. Dat heb je misschien we gelezen in mijn eerste blog, waar ik vertel wat ik allemaal spannend vind. Maar door mij er niet meer tegen te verzetten, kost het mij zoveel minder energie! In plaats van het weg te stoppen vraag ik mijzelf af waar het vandaan komt. Waarom vind ik iets spannend?
Dus ik vind die training spannend omdat ik het heel goed wil doen? Omdat die lat zo hoog ligt?
Dan zeg ik tegen mijzelf dat ik aan het leren ben en dat ik fouten mag maken. Dat probeer ik dan ook echt zo te voelen, dus soms moet ik het een paar keer herhalen ;)! Ik onthou dat iedereen het spannend vind en dat niemand die dag is opgestaan met het idee, “ik ga Leonie vandaag even vertellen hoe slecht ze het wel niet doet”. En ik vertel aan mensen (mijn vriend, medestudenten) dat ik het spannend vind. Dat haalt voor mij de lading er af! Dan is het nog steeds een beetje spannend, maar zit het mij niet meer in de weg!
Hoe werkt dat voor jou?
Heb jij dit ook? Ligt jouw lat buiten bereik en weet je niet goed hoe je daar mee om moet gaan? Wil jij het graag heel goed doen? Voor jezelf of voor een ander? Zit jouw perfectionisme in de weg en heb je last van jouw onzekerheid?
Stuur mij dan een berichtje, dan kunnen wij hier samen mee aan de slag!
Liefs Leonie
Wil je niks missen? Volg mij dan via Instagram, Facebook of LinkedIn!